1 در بند غم عشق تو بسیار کسانند تنها نه منم خود، که درین غصه بسانند

2 در خاک به امید تو خلقیست نشسته یک روز برون آی و ببین تا به چه سانند؟

3 عشاق تو در پیش گرفتند بیابان کان طایفه ده را پس ازین هیچ کسانند

4 کو محرم رازی؟ که اسیران محبت حالی بنویسند و سلامی برسانند

5 با محتسب شهر بگویید که: امشب دستار نگه‌دار، که بیرون عسسانند

6 ای دانهٔ در، عشق تو دریاست ولیکن افسوس ! که نزدیک کنار تو خسانند

7 شاید که ز مصرت به هوس مرد بیاید خود مردم این شهر مگر بی‌هوسانند

8 با جور رقیبان ز لبت کام که یابد؟ من ترک بگفتم که عسل را مگسانند

9 ای اوحدی، از لاشهٔ لنگ تو چه خیزد؟ کندر طلب او همه تازی فرسانند

10 افسوس! که در پای تو این تندسواران بسیار دویدند و همان باز پسانند