همچو مجنون در بیابانم از بابافغانی شیرازی غزل 455

1 همچو مجنون در بیابانم وطن خواهد شدن گرد بر گردم ز مرغان انجمن خواهد شدن

2 گر چنین بر حال من خواهد نظر کردن همای استخوانم طعمه ی زاغ و زغن خواهد شدن

3 آه پنهانم تمام آیینه ی دل تیره ساخت این سیاهی کی ز روی داغ من خواهد شدن

4 بهر شیرین گر کند صد بار خسرو جان نثار خطبه ی عشقش بنام کوهکن خواهد شدن

5 من نمی گویم سخن باشد که خود رحم آورد ورنه آخر در میان ما سخن خواهد شدن

6 آنکه از نیرنگ خون پیرهن پوشیده چشم عاقبت بینا ز بوی پیرهن خواهد شدن

7 مست و شیدا شد فغانی از تماشای گلی چند گاهی همدم مرغ چمن خواهد شدن