ما را بدر میکده دادند اقامت از نیر تبریزی غزل 32

1 ما را بدر میکده دادند اقامت ایزهد ریائی بروی رو به سلامت

2 با نرگس جادو بدر صومعه بگذر تا پیر خرابات نه لافدز کرامت

3 از کشمکش زلف درازت چه سرایم کاین قصه بپایان نرسد تا بقیامت

4 فرهاد بخواب ار لب شیرین تو بیند با تیشه ناخن بکند کوه ملامت

5 تابوت نشان گم نکند کو بمزارم از سنگ ملامت بگمارند ملامت

6 فردای قیامت که سر از خاک برآرم آه ار نبود بر سرم آنسایه قامت

7 من ربح و خسارت بدرستی نشناسم بوسی ده و جانی ببر از من بغرامت

8 ایمردمک دیده من جای تو خالی کز هجر تو در دیده نماند اشک ملامت

9 گفتی هوس عشق بتان مایه سوداست ایمایه سودا سر زلف تو سلامت

10 نیّر خط مقیاس ز ابروی بتان گیر تا کچ ننهی قبله محراب امامت