جمله از جلال الدین محمد مولوی مثنوی معنوی 48

1 جمله با وی بانگها بر داشتند کان حریصان که سببها کاشتند

2 صد هزار اندر هزار از مرد و زن پس چرا محروم ماندند از زمن

3 صد هزاران قرن ز آغاز جهان همچو اژدرها گشاده صد دهان

4 مکرها کردند آن دانا گروه که ز بن بر کنده شد زان مکر کوه

5 کرد وصف مکرهاشان ذوالجلال لتزول منه اقلال الجبال

6 جز که آن قسمت که رفت اندر ازل روی ننمود از شکار و از عمل

7 جمله افتادند از تدبیر و کار ماند کار و حکمهای کردگار

8 کسپ جز نامی مدان ای نامدار جهد جز وهمی مپندار ای عیار