وجودم را نه از آتش، نه از از قدسی مشهدی غزل 250

1 وجودم را نه از آتش، نه از گل پرورش دادند سراپایم ز نور عشق چون دل پرورش دادند

2 منه بر سینه داغ عشق، در بیرون چرا سوزی چراغی کز برای خلوت دل پرورش دادند

3 به یاد شعله دایم چون دل پروانه در جوشم نمی‌دانم چرا ترکیبم از گل پرورش دادند

4 مقام لیلی‌اش در کعبه دل بود، حیرانم که مجنون را چرا بر ذوق محمل پرورش دادند

5 گهی فانوس دیرم، گه چراغ کعبه، کز مهرت چو ماه نو مرا منزل به منزل پرورش دادند

6 محبت از پی دل برد قدسی را به صحرایی که خاکش را به خون صید بسمل پرورش دادند