1 نقش دویی بر آینه‌ من نبسته‌اند رنگ دل است اینکه به روبم شکسته‌اند

2 آرام عاشقان رم پرواز دیگر است چون شعله رفته‌اند ز خود تا نشسته‌اند

3 غافل مشو زحال خموشان ‌که از حیا صد رنگ ناله در نگه عجز بسته‌اند

4 هوشی‌که رنگ و بوی پرافشان این چمن آواز دلخراش جگرهای خسته‌اند

5 بیگانگی‌ ز وضع نفس بال می‌زند این رشته را ز نغمهٔ الفت گسسته‌اند

6 ابنای روزگار برای گلوی هم خنجر شدن اگر نتوانند دسته‌اند

7 جمعی‌ که دم زعالم توحید می‌زنند پیوسته‌اند با حق و از خود نرسته‌اند

8 آفاق نیست مرکز آرام هیچکس زبن خانهٔ کمان همه یک تیر جسته‌اند

9 غافل ز پاس آب رخ عجز ما مباش ما را به یاد طرف کلاهی شکسته‌اند

10 بیدل نجسته است گهر از طلسم آب نقدی‌ست دل که در گره اشک بسته‌اند