1 جوانی را زنی دادند چون ماه که عقل کس نبود از وصفش آگاه

2 جمالش آیة دلخستگان بود لبش جان داروی لب بستگان بود

3 قضا را آن عروس همچو مَه مُرد نبودش علّتی در درد زه مُرد

4 چو القصّه بخاکش کرد شویش بگِل بنهفت آن خورشید رویش

5 یکی شیشه گلابش بود آنگاه که شسته بود روزی پای آن ماه

6 بدان شیشه سر آن گورگل کرد ولی با اشک خونین معتدل کرد

7 چرا شد پای بند آن دلارام که باید شست دست از وی بناکام

8 چرا اندر عروسی شست پایش چو دست از وی بشستن بود رایش

9 چگویم از تو و از خود، دریغا دریغا از شد و آمد دریغا