از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 886

1 از رسن زلف تو خلق به جان آمدند بهر رسن بازیش لولیکان آمدند

2 در دل هر لولیی عشق چو استاره‌ای رقص کنان گرد ماه نورفشان آمدند

3 در هوس این سماع از پس بستان عشق سروقدان چون چنار دست زنان آمدند

4 بین که چه ریسیده‌ایم دست که لیسیده‌ایم تا که چنین لقمه‌ها سوی دهان آمدند

5 لولیکان قنق در کف گوشه تتق وز تتق آن عروس شاه جهان آمدند

6 شاه که در دولتش هر طرفی شاهدی سینه گشاده به ما بهر امان آمدند

7 شیوه ابرو کند هر نفسی پیش ما گر چه که از تیر غمز سخته کمان آمدند

8 شب رو و عیار باش بر سر هر کوی از آنک زیر لحاف ازل نیک نهان آمدند

9 جانب تبریز در شمس حقم دیده‌اند ترک دکان خواندند چونک به کان آمدند