جهان را بهر انسان آفریدند از فیض کاشانی غزل 340

1 جهان را بهر انسان آفریدند در ایشان سر پنهان آفریدند

2 بانسان میتوان دیدن جهان را از آن در چشم انسان آفریدند

3 چو انسان بود روح آفرینش ز روح‌الله در جان آفریدند

4 بیا جان در ره جانان فشانیم که جانرا بهر جانان آفریدند

5 فرو ناید مگر بر در گه دوست سرم را خوش بسامان آفریدند

6 دلم از درد بیدرمان سرشتند ز دردش باز درمان آفریدند

7 دلم هر لحظهٔ یا حی سرآید جهان را ز آب حیوان آفریدند

8 برای یک گل خودرو هزاران هزاران در هزاران آفریدند

9 چو خوان آراستند از بهر عشاق غذا از حسن خوبان آفریدند

10 نمکدان از دهان شکر ز لبها می و ساغر ز چشمان آفریدند

11 نکویان را دل آسوده دادند دل ما را پریشان آفریدند

12 دل عشاق را از شیشه کردند دل خوبان ز سندان آفریدند

13 دل زهاد را از گل سرشتند گل عشاق از جان آفریدند

14 بپاداش سجود اهل طاعت بهشت و حور و غلمان آفریدند

15 جزای سر کشان از معدل قهر جحیم و دود نیران آفریدند

16 از آن پیوست حسن و عشاق با هم کز آن این و از این آن آفریدند

17 میان فیض و مقصودش ز هستی بسی کوه و بیابان آفریدند