1 ای در لب لعل تو شکر تعبیه کرده خوشتر ز شکر چیز دگر تعبیه کرده

2 گه خنده شیرین تو گاهی سخن تو در پسته تنگ تو شکر تعبیه کرده

3 با جوهر عشق تو دل سوخته من خاکیست در اجزاش گهر تعبیه کرده

4 بر چهره زردم ز غمت اشک روانم آبیست درو خون جگر تعبیه کرده

5 با شعر چو سیماب روان گوهر نفسم مسیست درو مهر تو زر تعبیه کرده

6 نادیده رخ خوب تو در وصف تو ما را در ضمن معانیست صور تعبیه کرده

7 ای عین خود از چشم نهان کرده و خود را در باطن اعیان باثر تعبیه کرده

8 رویت که نخستین اثرش صبح وجودست یک لمعه خود در مه و خور تعبیه کرده

9 آن سرمه که عشاق بدان روی تو بینند سودای تو در عین بصر تعبیه کرده