گریزی نیست از کوی تو ای دوست از غبار همدانی غزل 11

1 به دریا خویش را تا لا نبینی به دامان لولوء لالا نبینی

2 نهان در سینه چند ای گوهر دل صدف تا نشکنی دریا نبینی

1 دل دیوانه زان پیوسته خو با کودکان دارد که کودک جیب و دامن پر ز سنگ امتحان دارد

2 دلم با حلقۀ زلفت گرفته آنچنان الفت که چون مرغ شکسته بیضه رَم از آشیان دارد

1 تا کی رودم خون دل از هر مژه چون جوی تا بو که تو چون سرو خرامان بِبَرآئی

2 بیمار غمت جان به لب و دل نگران است شاید که به آئین طبیبان بدر آئی

1 با خویشتن فتاد مگر باز کار من کآشفته شد چون طالع من روزگار من

2 زاهد کنون که پند تو در من اثر نکرد پرهیز کن که در تو نیفتد شرار من

1 ساقیا خیز که من نیز برآن برخیزم که به جامی ز سر جان و جهان برخیزم

2 خرم آنروز که دیوانه وش اندر طلبت با دو صد سلسله از اشک روان برخیزم