جای آن دارد که: من بر از اوحدی مراغه‌ای غزل 559

1 جای آن دارد که: من بر دیدها جایت کنم رایگان باشی اگر، جان در کف پایت کنم

2 پسته حیران آید و شکر به تنگ آید ز شرم چون حدیث پستهٔ تنگ شکر خایت کنم

3 گر چه شد فرسوده عقل من ز دست زلف تو آفرین بر دست زلف عقل فرسایت کنم

4 بر دل و بر دیدهٔ من گر کنی حکم، ای پسر دیده را مزدور و دل را کارفرمایت کنم

5 خویش را دیوانه سازم، تا بدین صحبت مگر خلق را در حلقهٔ زلف سمن سایت کنم

6 رای رای تست، هر حکمی که می‌خواهی بکن چون مرا روی تو باید، خدمت رایت کنم

7 اوحدی گر دل به دست چشم مستت داد، من جان فدای حسن روی عالم آرایت کنم