قوّتی نه در تن من نه توانی از قصاب کاشانی غزل 133

1 قوّتی نه در تن من نه توانی مانده بود کافرم گر بی تو در جسمم روانی مانده بود

2 تا چو شاهین نظر کردی سفر از دیده‌ام بی تو مژگانم تهی چون آشیانی مانده بود

3 تا به طوف مشهد از چشمم نهادی پا برون جویبار دیده بی سرو روانی مانده بود

4 رو به هر منزل که می‌رفتی دل غم‌دیده‌ام بر سر فرسنگ چون سنگ نشانی مانده بود

5 آرزویی بود کز شوق جمالت داشتم بی وصالت در تنم گر نیم جانی مانده بود

6 بود بهر آنکه به گویم دعای دولتت گر به کامم شام هجرانت زبانی مانده بود

7 در رهت منزل به منزل دیده پر حسرتم هر قدم چون نقش پای کاروانی مانده بود

8 در رکابت بود صبر و عقل و هوش و جان و دل پیکرم برجا چو مشت استخوانی مانده بود

9 بی تو ای خورشید عالم‌تاب آمد بر سرم آنچه از روز جدایی داستانی مانده بود

10 صورت احوال قصاب از که می‌پرستی که چیست بر سر راه فراقت ناتوانی مانده بود