گرفت از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 906

1 گرفت خشم ز بستان سرخری و برون شد چو زشت بود به صورت به خوی زشت فزون شد

2 چون دل سیاه بد و قلب کوره دید و سیه شد چو قازغان تهی بد به کنج خانه نگون شد

3 چو ژیوه بود به جنبش نبود زنده اصلی نمود جنبش عاریه بازرفت و سکون شد

4 نیافت صیقل احمد ز کفر بولهب ار چه ز سرکشی و ز مکرش دلش قنینه خون شد

5 فروکشم به نمد در چو آینه رخ فکرت چو آینه بنمایم کی رام شد کی حرون شد

6 منم که هجو نگویم به جز خواطر خود را که خاطرم نفسی عقل گشت و گاه جنون شد

7 مرا درونه تو شهری جدا شمر به سر خود به آب و گل نشد آن شهر من به کن فیکون شد

8 سخن ندارم با نیک و بد من از بیرون که آن چه کرد و کجا رفت و این ز وسوسه چون شد

9 خموش کن که هجا را به خود کشد دل نادان همیشه بود نظرهای کژنگر نه کنون شد