آیین جهان طبل جفا کوفتن است از بهار رباعی 722

1 سرچشمهٔ «‌فین‌» بین که در آن آب روانست نه آب روانست که جان است و روان است

2 گویی بشمر موج زند گوهر سیال یا آن که به هر جدول‌، سیماب روانست

1 کند از جا عاقبت سیلاب چشم تر مرا همتی یاران که بگذشته است آب از سر مرا

2 آتشی سوزنده‌ام‌، وین گیتی آتش‌پرست هر زمان پنهان کند در زیر خاکستر مرا

1 رسید موکب ‌نوروز و چشم‌فتنه غنود درود باد برین موکب خجسته‌، درود

2 کنون که بر شد آواز مرغ از بر مَرغ شنید باید آوای رود بر لب رود