1 جهان در سرمه خوابید از خیال چشم فتانت چه سنگ بود یارب سایهٔ دیوار مژگانت

2 تحیر بر سراپای تو واکرده‌ست آغوشی که چون طاووس نتوان دید بیرون‌گلستانت

3 کدورت تا نچیند جوهر شمشیر استغنا به‌جای خون عرق می‌ریزد از زخم شهیدانت

4 بهارت را فسون اختراعی بود مستوری قبای ناز چون‌گل‌کرد پیش‌از رنگ عریانت

5 مگر پشت لبی خواهد تبسم سبزکرد امشب قیامت بر جگر می‌خندد ازگرد نمکدانت

6 به شوخیهای استغنا نگه‌واری تغافل زن سرشکم لغزشی دارد نیاز طرز مستانت

7 سواد ناز روشن‌کرد حسن از سعی تعمیرم سفالی یافت درگل‌کردن این خاک ریحانت

8 چه نیرنگ است سامان تماشاخانهٔ هستی مژه بر خویش واکردم جهانی‌گشت حیرانت

9 شکست دل به آن شوخی ز هم پاشید اجزایم که‌گل‌کرد از غبارم‌گردهٔ تصویر پیمانت

10 به رنگی‌گل نکردم‌کز حجابت برنیاوردم مصور داشت در نقشم کشیدنهای دامانت

11 حریف معنی تحقیق آسان‌کس نشد بیدل چوتار سبحه چندین نقب‌می‌خواهدگریبانت