جهان بر ابرویِ عید از هِلال از حافظ شیرازی غزل 238

1 جهان بر ابرویِ عید از هِلال وَسمه کشید هِلال عید در ابرویِ یار باید دید

2 شکسته گشت چو پشتِ هلال قامتِ من کمانِ ابرویِ یارم چو وَسمه بازکشید

3 مگر نسیمِ خَطَت صبح در چمن بگذشت که گُل به بویِ تو بر تن چو صبح جامه درید

4 نبود چنگ و رَباب و نَبید و عود، که بود گِلِ وجودِ من آغشتهٔ گلاب و نَبید

5 بیا که با تو بگویم غمِ ملالتِ دل چرا که بی تو ندارم مَجالِ گفت و شَنید

6 بهایِ وصلِ تو گر جان بُوَد خریدارم که جنسِ خوب مُبَصِّر به هر چه دید خرید

7 چو ماهِ روی تو در شامِ زلف می‌دیدم شبم به رویِ تو روشن چو روز می‌گردید

8 به لب رسید مرا جان و برنیامد کام به سر رسید امید و طلب به سر نرسید

9 ز شوقِ رویِ تو حافظ نوشت حرفی چند بخوان ز نظمش و در گوش کن چو مروارید