ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1585

1 ای جهان آب و گل تا من تو را بشناختم صد هزاران محنت و رنج و بلا بشناختم

2 تو چراگاه خرانی نی مقام عیسیی این چراگاه خران را من چرا بشناختم

3 آب شیرینم ندادی تا که خوان گسترده‌ای دست و پایم بسته‌ای تا دست و پا بشناختم

4 دست و پا را چون نبندی گاهواره ت خواند حق دست و پا را برگشایم پاگشا بشناختم

5 چون درخت از زیر خاکی دست‌ها بالا کنم در هوای آن کسی کز وی هوا بشناختم

6 ای شکوفه تو به طفلی چون شدی پیر تمام گفت رستم از صبا تا من صبا بشناختم

7 شاخ بالا زان رود زیرا ز بالا آمده‌ست سوی اصل خویش یازم کاصل را بشناختم

8 زیر و بالا چند گویم لامکان اصل من است من نه از جایم کجا را از کجا بشناختم

9 نی خمش کن در عدم رو در عدم ناچیز شو چیزها را بین که از ناچیزها بشناختم