ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1418

1 آتشی افتاد در عهد عمر همچو چوب خشک می‌خورد او حجر

2 در فتاد اندر بنا و خانه‌ها تا زد اندر پر مرغ و لانه‌ها

1 مدتی این مثنوی تاخیر شد مهلتی بایست تا خون شیر شد

2 تا نزاید بخت تو فرزند نو خون نگردد شیر شیرین خوش شنو

1 همچو آن شخص درشت خوش‌سخن در میان ره نشاند او خاربن

2 ره گذریانش ملامت‌گر شدند پس بگفتندش بکن این را نکند

1 دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

2 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

1 بوقلمون چند از انکار تو در کف ما چند خلد خار تو

2 یار تو از سر فلک واقف است پس چه بود پیش وی اسرار تو

1 در هر فلکی مردمکی می‌بینم هر مردمکش را فلکی می‌بینم

2 ای احول اگر یکی دو می‌بینی تو بر عکس تو من دو را یکی می‌بینم