جهان و هر چه درو هست پیش از صفای اصفهانی غزل 49

1 جهان و هر چه درو هست پیش مردم راد بود بساط سلیمان که هست در کف باد

2 جم و قباد توئی باش خاک اهل نظر که خاک اهل نظر افسر جمست و قباد

3 شدست دانش و دادای ملک تو آب و گلی که مرد کسری و بر جای ماند دانش و داد

4 بکوی عشق شد آباد هر که گشت خراب که کائنات خرابست و کوی عشق آباد

5 تو پای بند غمی غم سرشته با گل تست کسیکه صاحب دل اوست در حقیقت شاد

6 نهاد روشن خورشید را فسانه شمرد دلی که رست ازین خاکدان تیره نهاد

7 مقیدی بخرابات عشق رو که ملک مقیدست و خراباتیان عشق آزاد

8 بجو ز پیر خرابات سر شاهد غیب که صورتند نکویان خلخ و نوشاد

9 تو شاهباز بلند آشیان عرش دلی بگل نشسته میالای پر به لای و به لاد

10 ب آب میکده بنیاد عمر دار قوی دلا که هشته بر آبست عمر را بنیاد

11 بجز دلم که ز بالای دوست رسته ندید کسی صنوبر موزون که روید از شمشاد

12 ز سنگ و روی گذر کرد آتش دل من بسینه آنکه تو داری دلست یا پولاد

13 ب آفتاب صفا آسمان بیهده گرد کشید پرده که از دست آسمان فریاد

14 گشاد بر دل من عشق او دریچه غیت خداش خیر دهاد آنکه این دریچه گشاد