1 کار به نقش پا رساند جهد سر هواییت شمع صفت به داغ برد آینه خودنماییت

2 دل به غبار وهم و وظن رفت زشغل ما و من آینه ‌ها به باد داد زنگ نفس‌ زداییت

3 فقر نداشت این‌قدر رنج خیال پا و سر خانهٔ کفشدوز کرد فکر برهنه‌پاییت

4 آینه‌داری خیال شخص تو را مثال‌ کرد خاک‌چه‌ره‌به‌سر فشاند خاک‌به‌سر جداییت

5 هیأت چرخ دیده‌ای محرم احتیاج باش کاسه بلند چیده است دستگه گداییت

6 از نفس هواپرست رنگ غنای دل شکست بر سر آشیان فتاد آفت پرگشاییت

7 گربه فلک روی‌که نیست بند هواگسیختن همچو سحر گرفته‌اند در قفس رهاییت

8 دامن خود به دست‌ گیر شکر حقوق عجز کن قاصد رمز مدعاست خجلت نارساییت

9 سجده فسون قدرت است پایهٔ همت بلند ربط زمین و آسمان داده به هم دوتاییت

10 خشک و تر بهار رنگ سر به ره امید ماند لیک به فرق ‌گل فکند سایه ‌کف حناییت

11 چشم تأمل حباب‌، تا کف و موج وارسید با همه‌ام دچارکرد یک نگه آشناییت

12 بیدل اگر نه شرم عشق‌، لب ‌گزد از جنون‌ تو تا به سپهر می رسد چاک سحر قباییت