1 ز بال نارسا بر خویش پیچیده است پروازم لب خاموش دایم در قفس دارد چو آوازم

2 چو تمثالم نهان از دیده‌های اعتبار اما همان آیینهٔ بی اعتباربهاست غمازم

3 نفس‌ گر می‌کشم قانون حالم می‌خورد بر هم چو ساز خامشی با هیچ آهنگی نمی‌سازم

4 خیالی می‌کشد مخمل‌ کدامین راه و کو منزل سوار حیرتم در عرصهٔ آیینه می‌تازم

5 درین گلشن‌ که سامان من و ما باختن دارد چو گل سرمایه‌ای دیگر ندارم رنگ می‌بازم

6 ز شمع‌ کشته داغی هم اگر یابی غنیمت دان نگاه حیرت انجامم تماشا داشت آغازم

7 ندارد ذرهٔ موهوم بی‌خورشید رسوایی تو کردی جلوه و افتاد بر رو تختهٔ رازم

8 شدم خاک و فرو ننشست توفان غبار من هنوز از پردهٔ ساز عدم می‌جوشد آوازم

9 ز درد سعی ناپیدای تصویرم چه می‌پرسی سرا پا رنگم اما سخت بیرنگ است پروازم

10 بنازم خرمی های بهارستان غفلت را شکستن فتنه توفانست و من بر رنگ می‌نازم

11 به رنگ چشم مشتاقان ز حیرت بر نمی‌آیم همان یک عقده دارم تا قیامت‌ گر کنی بازم

12 ند‌انم عذر این غفلت چه خواهم خواستن بیدل که حسنش خصم تمثالست و من آیینه پردازم