شراب از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 229

1 شراب داد خدا مر مرا تو را سرکا چو قسمتست چه جنگست مر مرا و تو را

2 شراب آن گل است و خمار حصه خار شناسد او همه را و سزا دهد به سزا

3 شکر ز بهر دل تو ترش نخواهد شد که هست جا و مقام شکر دل حلوا

4 تو را چو نوحه گری داد نوحه‌ای می‌کن مرا چو مطرب خود کرد دردمم سرنا

5 شکر شکر چه بخندد به روی من دلدار به روی او نگرم وارهم ز رو و ریا

6 اگر بدست ترش شکری تو از من نیز طمع کن ای ترش ار نه محال را مفزا

7 وگر گریست به عالم گلی که تا من نیز بگریم و بکنم نوحه‌ای چو آن گل‌ها

8 حقم نداد غمی جز که قافیه طلبی ز بهر شعر و از آن هم خلاص داد مرا

9 بگیر و پاره کن این شعر را چو شعر کهن که فارغست معانی ز حرف و باد و هوا