1 راه اگر سوی خرابات مغان دریابی دارد امید که اسرار نهان دریابی

2 از سر هستی موهوم سبک برخیزی گر از آن ساقی جان رطل گران دریابی

3 دوست را کز دو جهان مسند او بیرونست چو تبرا کنی از هر دو جهان دریابی

4 تا نشانی بود آن نام تو باقی در عشق نیست ممکن که از او نام و نشان دریابی

5 خلوت دل که در او یار تو ماوی سازد ادب آن نیست که اغیار در آن دریابی

6 گر دل از مهر هوای دگران برگیری دوست را جانب خود دل نگران دریابی

7 همه تن خاک شو اندر ره دلدار حسین تا رهی سوی سراپرده جان دریابی