آب کز دیده روان شد ببرد بنیادم از حیدر شیرازی غزل 17

1 آب کز دیده روان شد ببرد بنیادم آتش عشق تو چون خاک دهد بر بادم

2 دیده خون ریز که چون مردم دریایی چشم بهر دردانه به دریای محیط افتادم

3 مردم از گریه ی من غرقه دریای غمند تا عنان نظر از دست مصالح دادم

4 بس که در دیده ی خود دجله روان می بینم در شک افتم که مگر در طرف بغدادم

5 چون کمر خوش به میان آی که بر دامن کوه کشته ی شکر شیرین تو چون فرهادم

6 خانه ی دیده ی من جای خیال رخ تست زآن در دیده به روی دگری نگشادم

7 هر سحر در طلب پرتو خورشید جلال پرده ی اطلس گردون بدرد فریادم

8 جستن حیدر وفا از هوس دیدن تو ترک سر کردم و پا در طلبت بنهادم