حجاب چهره جان می‌شود غبار از حافظ شیرازی غزل 342

1 حجاب چهره جان می‌شود غبار تنم خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم

2 چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم

3 عیان نشد که چرا آمدم کجا رفتم دریغ و درد که غافل ز کار خویشتنم

4 چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس که در سراچه ترکیب تخته بند تنم

5 اگر ز خون دلم بوی شوق می‌آید عجب مدار که همدرد نافه ختنم

6 طراز پیرهن زرکشم مبین چون شمع که سوزهاست نهانی درون پیرهنم

7 بیا و هستی حافظ ز پیش او بردار که با وجود تو کس نشنود ز من که منم