هستی به‌تپش رفت واثرنیست از بیدل دهلوی غزل 87

1 به خاک تیره آخر خودسریها می‌برد ما را چو آتش‌گردن‌افرازی ته پا می‌برد ما را

2 غبار حسرت ما هیچ ننشست اززمینگیری که‌هرکس می‌رود چون‌سایه از جامی‌برد مارا

1 بر طاق نه تبخیر جاه و جلال را چینی سلام‌کرد به یک مو سفال را

2 عالم ز دستگاه بقا طعمهٔ فناست چون شمع‌، ریشه می‌خورد اینجا نهال را

1 گرکنم با این سر پرشور بالین سنگ را از شررپرواز خواهدگشت تمکین سنگ را

2 من به درد نارساییها چه‌سان دزدم نفس می‌کند بی‌دست و پایی ناله تلقین سنگ را

1 در عالمی‌که با خود رنگی نبود ما را بودیم هرچه بودیم او وانمود ما را

2 مرآت معنی ما چون سایه داشت زنگی خورشید التفاتش از ما زدود ما را