دل بی‌مدعا رنگی ندارد از بیدل دهلوی غزل 1792

1 دل بی‌مدعا رنگی ندارد تا کنم فاشش صدف در حیرت آیینه گم کرده‌ست نقاشش

2 درین محفل نیاوردند از تاریکی دلها چراغی را که باشد امتیاز از چشم خفاشش

3 جهان رنگ با تغییر وضع خود جدل دارد به هر جا شیشه و سنگی است با وهم است پرخاشش

4 به تشویش دل مأیوس رنجی نیست مفلس را شکست کاسه در بزم کرم کرده‌ست بی‌آشش

5 به این شرمی که می‌بیند کریم از جبههٔ سایل گهر هم سرنگون می‌افتد از دست گهرپاشش

6 به ملک بی‌نیازی رو که‌ گاه احتیاج آنجا چوناخن می‌کشد درهم به پشت دست قلاشش

7 خط لوح امل جز حک زدن چیزی نمی‌ارزد همه‌گر ریش زاهد در خیال آید که بتراشش

8 شئون هر صفت مستوری عاشق نمی‌خواهد کفن هر چند پوشد ذوق عریانیست نباشش

9 بساط زندگی مفت حضور اما به دل جاکو نفس می‌گسترد در خانهٔ آیینه فراشش

10 ندارد کاوش دل صرفهٔ امن ‌کسی بیدل در این ناسور توفانهای خون خفته‌ست مخراشش