درخت غم بجانم کرده ریشه از باباطاهر دوبیتی 249

1 خوشا آنانکه هر از بر ندانند نه حرفی وانویسند و نه خوانند

2 چو مجنون سر نهند اندر بیابان ازین گو گل روند آهو چرانند

1 از آن انگشت نمای روزگارم که دور افتاده از یار و دیارم

2 ندونم قصد جان کردن بناحق بجز بر سرزدن چاره ندارم

1 من آن رندم که گیرم از شهان باج بپوشم جوشن و بر سر نهم تاج

2 فرو ناید سر مردان به نامرد اگر دارم کشند مانند حلاج

1 چه خوش بی‌ مهربانی هر دو سر بی که یکسر مهربانی دردسر بی

2 اگر مجنون دل شوریده‌ای داشت دل لیلی از آن شوریده تر بی

1 اگر دستم رسد بر چرخ گردون از او پرسم که این چون است و آن چون

2 یکی را می‌دهی صد ناز و نعمت یکی را نان جو آلوده در خون