درخت از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 916

1 درخت و برگ برآید ز خاک این گوید که خواجه هر چه بکاری تو را همان روید

2 تو را اگر نفسی ماند جز که عشق مکار که چیست قیمت مردم هر آنچ می‌جوید

3 بشو دو دست ز خویش و بیا بخوان بنشین که آب بهر وی آمد که دست و رو شوید

4 زهی سلیم که معشوق او به خانه اوست به سوی خانه نیاید گزاف می‌پوید

5 به سوی مریم آید دوانه گر عیسیست وگر خر است بهل تا کمیز خر بوید

6 کسی که همره ساقیست چون بود هشیار چرا نباشد لمتر چرا نیفزوید

7 کسی که کان عسل شد ترش چرا باشد کسی که مرده ندارد بگو چرا موید

8 تو را بگویم پنهان که گل چرا خندد که گلرخیش به کف گیرد و بینبوید

9 بگو غزل که به صد قرن خلق این خوانند نسیج را که خدا بافت آن نفرسوید