دام یک عالم تعلق‌گشت حیرانی از بیدل دهلوی غزل 129

1 دام یک عالم تعلق‌گشت حیرانی مرا عاقبت‌کرد این در واکرده زندانی مرا

2 محو شوقم بوی صبح انتظاری برده‌ام سرده‌ای حیرت همان در چشم قربانی مرا

3 جوش زخم سینه‌ام‌،‌کیفیت چاک دلم خرمی مفت تو ای‌گل‌گر بخندانی مرا

4 ای ادب‌، سازخموشی نیز بی‌آهنگ نیست همچو مژگان ساخت موسیقار حیرانی مرا

5 مدّعمرم‌یک‌قلم‌چون شمع‌دروحشت‌گذشت آشیان هم برنیاورد از پرافشانی مرا

6 عجز هم‌چون‌سایه اوج‌اعتباری داشته‌ست کرد فرش آستانت سعی پیشانی مرا

7 پرده ساز جنونم خامشی آهنگ نیست ناله می‌گردم به هر رنگی‌که‌گردانی مرا

8 ناله‌واری سر ز جیب دل برون آورده‌ام شعلهٔ شوقم‌، مباد ای یأس بنشانی مرا

9 احتیاج خودشناسی جوهر آیینه نیست من اگر خود را نمی‌دانم تو می‌دانی مرا

10 بیدل افسون جنون شد صیقل آیینه‌ام آب داد آخر به رنگ اشک عریانی مرا