1 وقت غز خلقی بجان درمانده هر کسی دستی ز جان افشانده

2 رخت میکردند پنهان هرکسی پیشوایان گم شده در هر پسی

3 رفت آن دیوانه بر بام بلند ژندهٔ را در سر چوبی فکند

4 چوب گردانید گرد سر بسی مینیندیشید یک جو از کسی

5 گفت ای دیوانگی من بینوا دارم از بر چنین روزی ترا

6 در چنان روزی که جان را بیم بود مرد بیدل خسرو اقلیم بود

7 تو نمیدانی که چون آهو ز سگ راه زن بگریزد از عریان بتک

8 تا ترا نقدیست بند جان تست ور نداری هیچ جمله آن تست

9 هرچه داری ترک کن یکبارگی تا برون آئی ازین بیچارگی