چشم ترم گهی که به آن خاک پا از قدسی مشهدی غزل 177

1 چشم ترم گهی که به آن خاک پا رسد باشد چنان که تشنه به آب بقا رسد

2 از لذت خدنگ تو ترسم که روز حشر من کشته تو باشم و دعوای ترا رسد

3 گل را کند ذخیره صدساله در کنار بوی خوش تو گر به مشام صبا رسد

4 ساقی که هیچ‌کس ز می‌اش ناامید نیست ریزد به شیشه زهر چو نوبت به ما رسد

5 قدسی مساز رنجه، دل از لاف دوستی هر بوالهوس به پایه عاشق کجا رسد