1 ذوق شهرتها دلیل فطرت خام است و بس صورت نقش نگین خمیازهٔ نام است و بس

2 نوحه‌کن بر خویش اگر مغلوب چشم افتاد دل آفتاب آنجاکه زبر خاک شد شام است وبس

3 از قبول عام نتوان زیست مغرور کمال آنچه تحسین دیده‌ای زین قوم دشنام است و بس

4 حق‌شناسی کو، مروت کو، ادب کو، شرم کو جهد اهل فضل بر یکدیگر الزام است و بس

5 گلرخان دام وفا از صید الفت چیده‌اند گردش چشمی‌که هوش می‌برد جام است و بس

6 هرچه می‌بینی بساط‌ آرای عرض حیرت است این گلستان سربه‌سر یک نخل بادام است و بس

7 هیچکس را قابل آن جلوه نپسندید عشق جوهر حیرانی آیینه اوهام است و بس

8 در ره عشقت‌ که تدبیر آفت بیطاقتی‌ست هر کجا واماندگی‌ گل‌ کرد آرام است و بس

9 بال آهی می‌کشد اشکی‌ که می‌ربزیم ما شبنم ما را هوا گشتن سرانجام است و بس

10 از تعلق آنقدر خشت بنای کلفتی اندکی از خود برآ، عالم سر بام است و بس

11 چون سیاهی رفت از مو، فکر خودرایی خطاست جامه هرگه شسته‌گردد باب احرام است و بس

12 فطرت بیدل همان آیینهٔ معجزنماست هر سخن‌ کز خامه‌اش می‌جوشد الهام است وبس