دمی ‌که تیغ تو خون مرا بحل از بیدل دهلوی غزل 1113

1 دمی ‌که تیغ تو خون مرا بحل ‌گیرد هجوم ناز سراپای من به دل ‌گیرد

2 کجاست اشک که در عالم خیال توام هزار آینه با جلوه متصل‌ گیرد

3 مزاج عاشق و آسودگی به آن ماند که شعله رنگ هواهای معتدل ‌گیرد

4 به حیرت است نگاه ادب‌ سرشت وفا که شمع خلوت ‌آیینه مشتعل ‌گیرد

5 بهار عمر و طراوت زهی خیال محال مگر حیا عرض از طبع منفعل ‌گیرد

6 کسی برد چو نگه لذت شناسایی که نقش خویش به هر جلوه مضمحل‌ گیرد

7 خوشم‌که ناله‌ام امروز خصم خودداری‌ست چو سرو تا به کی آزادگی به گل گیرد

8 کفیل وحشت هر ذره‌ام چو شور جنون کسی که نگذرد از خود مرا خجل گیرد

9 ز شرم ِ بیدلی خویش آب می‌گردم مباد آینه پیش تو نام دل‌گیرد