دمی که مست حیا از من آن از اسیر شهرستانی غزل 167

1 چو شمع سوختگی تر کند دماغ مرا نگاه گرم دهد روشنی چراغ مرا

2 بهار تشنه خونم شود اگر داند که آب تیغ تو سرسبز کرده باغ مرا

1 سیرگاه قدح کشان مهتاب شوخی پیر دلجوان مهتاب

2 ابرو باران و روح لاله وگل صبح نوروز می کشان مهتاب

1 بی رخت شکوه ز بخت سیهی نیست مرا لاف طاقت زده ام کم گنهی نیست مرا

2 دیده گر جلوه گه گلشن امید شود همچو نرگس سر و برگ نگهی نیست مرا