دم دم شاهدست و می می از نظیری نیشابوری غزل 357

1 دم دم شاهدست و می می خاص لب ز لب بوسه چین و جان رقاص

2 می بیغش برآمده ز سبو چون زر خالص از درون خلاص

3 گوییا در مزاج نافع او همه اشیا نهاده اند خواص

4 گهر اندر محیط خم دیده می به شیشه چو دیده غواص

5 بس که با سلسبیل می ماند مستش ایمن بود به روز قصاص

6 مطربش چون سرود بردارد ماتمی را کند ز غصه خلاص

7 ساقی سیم ساعدش باید ساغرش خواه سیم و خواه رصاص

8 واعظ ار رد ما کند خوانیم قول «القاص لایحب القاص »

9 هرکسی از رهی رسد به خدای تو ز طاعت «نظیری » از اخلاص