دلبرم گر به تبسّم لب از شاطرعباس صبوحی غزل 34

1 دلبرم گر به تبسّم لب خود باز کند کی مسیحا به جهان دعوی اعجاز کند؟

2 دین و دل، هر دو به یکبار به تاراج برد در صف سیمبران گر سخن آغاز کند!

3 رونق مهر و قمر افکند از اوج فلک زلف شبگون، رخ مه رو، اگر ابراز کند

4 ببرد صبر و شکیبم اگر آن لُعبت ناز بهر صید دل من، حمله چنان باز کند!

5 خلّج و تبّت و چین است مگر منظر او کاین چنین دلبری و عشوهٔ طنّاز کند؟

6 به یکی جو نخرم سلطنت ملک جهان بت غارتگر من، گر هوس ناز کند

7 وصل دلدار صبوحی نتوان شد حاصل هر زمان هجر تو را شعبده‌ای ساز کند