نماز شام غریبان چو گریه از حافظ شیرازی غزل 333

1 نماز شام غریبان چو گریه آغازم به مویه‌های غریبانه قصه پردازم

2 به یاد یار و دیار آن چنان بگریم زار که از جهان ره و رسم سفر براندازم

3 من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم

4 خدای را مددی ای رفیق ره تا من به کوی میکده دیگر علم برافرازم

5 خرد ز پیری من کی حساب برگیرد که باز با صنمی طفل عشق می‌بازم

6 بجز صبا و شمالم نمی‌شناسد کس عزیز من که به جز باد نیست دمسازم

7 هوای منزل یار آب زندگانی ماست صبا بیار نسیمی ز خاک شیرازم

8 سرشکم آمد و عیبم بگفت روی به روی شکایت از که کنم خانگیست غمازم

9 ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم می‌گفت غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم