عارضت خورشید اوج دلبری از طغرل احراری غزل 291

1 اگر اینست با خوبان عالم آشنایی‌ها توان کردن چو نی فریاد از دست جدایی‌ها

2 نآمد زورق من در کنار ساحل وصلش به بحر عشق هر چندی که کردم ناخدایی‌ها!

1 زیر تیغ ابرویش صد مثل من گر سر دهد بهر کشتن معجز لعلش حیات از سر دهد

2 خواهم از لعلش به صد زاری اگر آب حیات در گلوی تشنه‌ام آب از دم خنجر دهد

1 ای ز رخسار تو گل شرمنده در گلزارها وز خرامت آب را زنجیر حیرانی به پا!

2 دم به دم سوی تو قلاب محبت می‌کشد جز دلیل عشق نبود کس به سویت رهنما

1 دمد صبح امید من اگر از شام هجرانش نگه خورشید خرمن می‌کند از روی تابانش

2 چسان آیم به عرض جوهر فرد دهان او که حکمت‌ها بود پوشیده در تفریق امکانش!

1 برد دلم را ز ره زلف سمن‌سای او کرد شهید نگه نرگس شهلای او

2 گشته به هم توأمان از خط کلک ازل دست من و دامنش فرق من و پای او!