خورشید که بر جامهٔ درویش افتد از سعدی مفرد 29

1 شب فراق که داند که تا سحر چند است مگر کسی که به زندان عشق دربند است

2 گرفتم از غم دل راه بوستان گیرم کدام سرو به بالای دوست مانند است

1 چه فتنه بود که حسن تو در جهان انداخت که یک دم از تو نظر بر نمی‌توان انداخت

2 بلای غمزه نامهربان خون خوارت چه خون که در دل یاران مهربان انداخت

1 جوانی پاکباز پاکرو بود که با پاکیزه رویی در کرو بود

2 چنین خواندم که در دریای اعظم به گردابی درافتادند با هم

1 عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم یا گناهیست که اول من مسکین کردم

2 تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت