قوت شاعرهٔ من سحر از فرط از حافظ شیرازی قطعه 5

1 قوت شاعرهٔ من سحر از فرط ملال متنفر شده از بنده گریزان می‌رفت

2 نقش خوارزم و خیال لب جیحون می‌بست با هزاران گله از ملک سلیمان می‌رفت

3 می‌شد آن کس که جز او جان سخن کس نشناخت من همی‌دیدم و از کالبدم جان می‌رفت

4 چون همی‌گفتمش ای مونس دیرینهٔ من سخت می‌گفت و دل‌آزرده و گریان می‌رفت

5 گفتم اکنون سخن خوش که بگوید با من کان شکر لهجهٔ خوشخوان خوش الحان می‌رفت

6 لابه بسیار نمودم که مرو سود نداشت زانکه کار از نظر رحمت سلطان می‌رفت

7 پادشاها ز سر لطف و کرم بازش خوان چه کند سوخته از غایت حرمان می‌رفت