جان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2990

1 جان خاک آن مهی که خداش است مشتری آن کس ملک ندید و نه انسان و نی پری

2 چون از خودی برون شد او آدمی نماند او راست چشم روشن و گوش پیمبری

3 تا آدمی است آدمی و تا ملک ملک بسته‌ست چشم هر دو از آن جان و دلبری

4 عالم به حکم او است مر او را چه فخر از این چون آن او است خالق عالم به یک سوی

5 بحری که کمترین شبه را گوهری کند حاشا از او که لاف برآرد ز گوهری

6 آن ذره است لایق رقص چنان شعاع کو گشت از هزار چو خورشید و مه بری

7 آن ذره‌ای که گر قدمش بوسد آفتاب خود ننگرد به تابش او جز که سرسری

8 بنما مها به کوری خورشید تابشی تا زین سپس زنخ نزند از منوری

9 درتاب شاه و مفخر تبریز شمس دین تا هر دو کون پر شود از نور داوری