خاک از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 387

1 خاک آن کس شو که آب زندگانش روشنست نیم نانی دررسد تا نیم جانی در تنست

2 گفتمش آخر پی یک وصل چندین هجر چیست گفت آری من قصابم گردران با گردنست

3 دی تماشا رفته بودم جانب صحرای دل آن نگنجد در نظر چه جای پیدا کردنست

4 چشم مست یار گویان هر زمان با چشم من در دو عالم می‌نگنجد آنچ در چشم منست

5 رو فزون شو از دو عالم تا بریزم بر سرت آنچ دل را جان جان و دیدگان را دیدنست

6 ذره ذره عاشقانه پهلوی معشوق خویش می‌زند پهلو که وقت عقد و کابین کردنست

7 اندر آن پیوند کردن آب و آتش یک شده‌ست غنچه آن جا سنبلست و سرو آن جا سوسنست

8 زیر پاشان گنج‌ها و سوی بالا باغ‌ها بشنو از بالا نه وقت زیر و بالا گفتنست

9 من اگر پیدا نگویم بی‌صفت پیداست آن ذوق آن اندر سرست و طوق آن در گردنست

10 شمس تبریزی تو خورشیدی چه گویم مدح تو صد زبان دارم چو تیغ اما به وصفت الکنست