دود از دل من باده از بابافغانی شیرازی غزل 228

1 دود از دل من باده ی گلرنگ برآورد زین خرقه ی تر آینه ام زنگ برآورد

2 هر بار نمی برد چنین مطربم از دست این بار ندانم که چه آهنگ برآورد

3 عشق آمد و در چاه فراموشیم افگند آنگاه سر او بگل و سنگ برآورد

4 گفتم که به یک نغمه درم جامه ی ناموس من گفتم و مطرب بنوا چنگ برآورد

5 شد دیده سپید و گل مقصود نچیدیم نخل غرض ما همه این رنگ برآورد

6 بس تخم امل در هوس نام فشاندیم نامش نشنیدیم ولی ننگ برآورد

7 صد کوه بلا زیر و زبر کرد فغانی هر گاه که آهی ز دل تنگ برآورد