آستین گریه را گاهی که بالا می زنم
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
1 آستین گریه را گاهی که بالا می زنم سیلی سیلاب بر رخسار دریا می زنم
2 نیستم بیکار، شغلی می تراشم بهر خویش دست اگر بردارم از سر تیشه برپا می زنم
3 کی هوای گوشه عزلت ز سر بیرون کنم منکه طعن دربدر گردی بعنقا می زنم
4 در خطرها یاری از کس خواستن بیجوهریست بر صف مژگان خونریز تو تنها می زنم
5 دست بر هم می زنم از حسرت دامان تو منکه پشت پا بسامان دو دنیا می زنم
6 در کنار تربیت مانند لعلش جا دهد شیشه می را گر از مستی بخارا می زنم
7 نم نگیرد ساغرم از خشکی طالع کلیم چون حباب ار کاسه خود را بدریا می زنم
ادامه توضیحات شاعر