رویت که ز باده لاله می‌روید از شیخ بهایی رباعی 72

1 تا از ره و رسم عقل، بیرون نشوی یک ذره از آنچه هستی، افزون نشوی

2 من عاقلم، ار تو لیلی جان بینی دیوانه‌تر از هزار مجنون نشوی

1 برخیز سحر، ناله و آهی می‌کن استغفاری ز هر گناهی می‌کن

2 تا چند، به عیب دیگران درنگری یکبار به عیب خود نگاهی می‌کن

1 تا بتوانی، ز خلق، ای یار عزیز! دوری کن و در دامن عزلت آویز!

2 انسان مجازیند این نسناسان پرهیز! ز انسان مجازی، پرهیز!