1 دوش از جمال دوست شبم روز گشته بود کان آفتاب شمع شب افروز گشته بود

2 اقبال بود همنفس و بخت گشته یار یاری دهنده طالع فیروز گشته بود

3 در هر طرف شکفته گلی سرو قامتی در ماه دی ببین که چه نوروز گشته بود

4 پروانه داشت شمع من از من ولیک دوش بر حال من نگر که چه دلسوز گشته بود

5 مه را قران مشتری و آفتاب من با من قرین برغم بدآموز گشته بود

6 آن ماه چارده جگر پاره مرا دوش از خدنگ غمزه جگردوز گشته بود

7 اندوخت شادی همه عالم حسین دوش زین پیشتر اگرچه غم اندوز گشته بود