دوش ان صنم بیگانه وش بگذشت از شمس مغربی غزل 180

1 دوش ان صنم بیگانه وش بگذشت بر من چون پری کردم سلامش لیک او دادم جوابی سرسری

2 گفتم چرا بیگانه‌ای گفتا که تو دیوانه‌ای من کیستم تو کیستی در خود چرا می‌ننگری

3 در جامه بیگانگان خود را ز‌من کردی نهان یعنی که من تو نیستم من دیگرم تو دیگری

4 من از کجا تو از کجا من پادشاهم تو گدا تو عاری از سلطنت از فقر و فاقه من بری

5 صد چون ترا پیدا کنم هر لحظه و شیدا کنم تو ذرّه‌ای سرگشته و من آفتاب خاوری

6 من فرضم و تو سنتی من نورم و تو ظلمتی خود ظلمتی را کی رسد با نور کردن همسری

7 گفتم که ای جان جهان ای عین پیدا و نهان وی مایه سود و زیان وی تو قماش و مشتری

8 تو اولی و آخری تو باطنی و ظاهری تو قاصدی و مقصدی تو ناظری و منظری

9 من درّ و مرجان توام در بحر عمّان توام من گوهر کان توام تو کان ما و گوهری

10 من مظهر و مرآت تو، مرآت وجه و ذات تو نی‌نی غلط گفتم شها هم خویشتن را مظهری

11 ای آفتاب مشرقی وی نور چشم مغربی من سایه مهر توام تو مهر سایه گستری