از راز دو کون گر کس آگاه افتد از کلیم رباعی 2

1 صبرم حریف دوری طاقت گداز نیست شام غمست این سر زلف دراز نیست

2 گر کوتهست دست امیدم عجب مدار در دعوی گزاف زبانم دراز نیست

1 شکفت غنچه ولی موسم خزان منست فروغ عارض گل برق آشیان منست

2 چنان نهفته ام اسرار عشق را، که لبم خبر نیافت که نام که بر زبان منست

1 ضعف طالع برده از من قوت تدبیر را برنتابد از خرابی خانه‌ام تعمیر را

2 گر چنین شاداب از خون شهیدان می‌شود آب پیکان سبز خواهد کرد چو تیر را